Το πρωί του Σαββάτου 17/12, 150 συντρόφισσες και σύντροφοι, πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στα γραφεία του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (Ι.Ο.Μ.) στην οδό Δωδεκανήσου στον Άλιμο, γράφοτνας συνθήματα στο κυρίως κτίριο, σε ένα παράρτημα απέναντι και στα οχήματα του οργανισμού και γεμίζοντας με χρώματα την πρόσοψη του κτιρίου.
Η παρέμβαση είχε τη μορφή διαδήλωσης στην περιοχή με παλμό, συνθήματα, τρικάκια και μοίρασμα κειμένων.
Ακολουθεί το κείμενο της διαδήλωσης-παρέμβασης:
Το βράδυ του Σαββάτου 31/12 βρεθήκαμε με τους/τις εκτοπισμένους/ες στον στρατοπεδικό χώρο “φιλοξενίας” του Σχιστού, σε αλάνα στο πλάι του στρατοπέδου και αλλάξαμε μαζί την χρονιά με τσάι, μουσική από τα μέρη τους, χορό και βεγγαλικά. Μια δίωρη υπαίθρια συνάντηση -παρά το τσουχτερό κρύο- αμοιβαιότητας και αλληλεγγύης, με κέφι, καλή διάθεση και σύσφιξη των σχέσεων ενάντια στους πλαστούς διαχωρισμούς, τον εκτοπισμό και την αορατότητα.
Ένα χρόνο πριν μαζευτήκαμε φεμινιστικές ομάδες και άτομα και οργανώσαμε μικροφωνική στο θησείο με αφορμή το βιασμό μιας γυναίκας, αντιδρώντας στη σεξιστική βία που δεχόμαστε όλες καθημερινά. Κανένας βιασμός δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Σήμερα κατεβαίνουμε στο δρόμο για να φωνάξουμε πως πίσω από αυτά υπάρχει μια ολόκληρη κουλτούρα: η κουλτούρα του βιασμού.
Η κουλτούρα του βιασμού είναι απόρροια της συνολικής πατριαρχικής κουλτούρας και είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Μαθαίνουμε από μικρές να ζούμε και να επιβιώνουμε μέσα σε αυτή. Είναι σε κάθε σεξιστικό αστείο, στη tv, στη μουσική, στη νομοθεσία, στο δρόμο, στις λέξεις και στις συμπεριφορές. Ωστόσο, είναι τις περισσότερες φορές άρρητη, συγκαλυμμένη, ένα κοινό μυστικό. Η κουλτούρα του βιασμού δεν είναι ένα θεωρητικό σχήμα. Είναι η καθημερινή βιωμένη εμπειρία μας. Θίγει όλα τα σώματα που δεν ανήκουν στις κυρίαρχες αρρενωπότητες.
Στο δρόμο, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα ψιτ ψιτ, τα «τι…είσαι εσύ;», το κλείσιμο του ματιού, το σφύριγμα, το χούφτωμα στο λεωφορείο και ό, τι άλλο νιώθει ο καθένας ότι «δικαιούται». Στο σχολείο πρέπει να φροντίζουμε μην μας πουν «παρθένες», αλλά ούτε και «εύκολες». Στα σπίτια μας, οι σύζυγοι/γκόμενοι μπαίνουν πάντα πρώτοι πριν τις δικές μας επιθυμίες, οι θείοι ή οι οικογενειακοί “φίλοι” θα απλώσουν χέρι και κανείς δε θα το μάθει, γιατί «τα εν οίκω μη εν δήμω» και η ντροπή πρέπει να είναι πάντα δική μας. Στη δουλειά, τα αφεντικά ή ο πέφτουλας συνάδελφος, αυτός που μας υποτιμά, κάνει σεξιστικά σχόλια και εμείς πρέπει να το βουλώνουμε και να είμαστε ευγνώμονες που έχουμε δουλειά. Κρύβεται στα σεξιστικά σχόλια, στις υποδείξεις για το πώς να παρκάρουμε. Όταν εμφανίζονται αυτόκλητοι ιππότες να πουν «μην ενοχλείς την κοπέλα» – οι ίδιοι τύποι που σχολιάζουν και βαθμολογούν τα σώματά μας σαν να είμαστε αντικείμενα, ή που πιστεύουν ότι μια λεσβία θα «έστρωνε» αν είχε τον κατάλληλο σις στρεητ εραστή. Ο καθένας θεωρεί ότι έχει λόγο για τη σεξουαλικότητά μας, καθώς και δικαίωμα πάνω στο σώμα μας και τη συμπεριφορά μας – μας λένε να χαμογελάμε πιο συχνά, να μην είμαστε στριφνές, ξινές, υπερβολικές………………
θέλουμε να είμαστε ελεύθερες – όχι γενναίες! (το συλλογικό κείμενο για την πορεία σε pdf)
Αθήνα, 12/11/16
Συντονιστικό ατόμων και ομάδων (ΛΟΑ, bra-stards, Μπεφλόνα) ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού
Ο Αδελφός μου ο Στέλιος – Η ζωή και ο “θάνατος” ενός αναρχικού επαναστάτη
παρουσίαση βιβλίου
στο Δημαρχείο Νίκαιας-Ρέντη – Αίθουσα εκδηλώσεων
Π.Τσαλδάρη 10
11 Νοέμβρη 2016 19:30
