Το σχέδιο αναδιάρθρωσης του ΟΑΣΑ περιλαμβάνει πάμπολλες ρυθμίσεις και “φρέσκες νέες ιδέες” για την πάταξη της «λαθρεπιβίβασης» και τον έλεγχο των επιβατών: περιστρεφόμενες μπάρες και είσοδος μόνο από την μπροστινή πόρτα στα λεωφορεία, σημεία ελέγχου στην είσοδο και την έξοδο των σταθμών του μετρό, σώμα ελεγκτών με τη συμμετοχή της αστυνομίας, αλλά και κάμερες μέσα κι έξω από βαγόνια του μετρό και τα λεωφορεία.
Διαμορφώνεται έτσι εάν περιβάλλον εντατικού ελέγχου και καταγραφής της καθημερινότητας μας, με τις μετακινήσεις μας να αποτελούν εκτός από εμπόρευμα και έναν όγκο δεδομένων προς καταγραφή για κάθε πιθανή εκμετάλλευση.
Για όποιον λοιπόν τολμήσει να σκεφτεί να μην πληρώσει την τιμή της μετακίνησης (που θα αυξάνει ανάλογα του μήκους της διαδρομής) τον περιμένει ένας στρατός ρουφιάνων (με σήμα και χωρίς)-τοποτηρητών στην γη της αγίας επικύρωσης του εισιτήριου, έτοιμος να κυνηγήσει και να τιμωρήσει όποιον πέσει στο θανάσιμο αμάρτημα της “λαθρεπιβίβασης” (η μνήμη του δολοφονημένου Θανάση Καναούτη στο Περιστέρι για ένα εισιτήριο σε τρόλεϊ είναι πάντα ζωντανή) και φυσικά το απόλυτο αξεσουάρ κάθε εξουσίας που σέβεται τον εαυτό της: κάμερες.
Ποιο είναι όμως αυτό το περίφημο σώμα των (λαθρ)επιβατών που το κράτος θέλει τόσο να καθυποτάξει; Μα μήπως δεν είναι οι χιλιάδες εργαζόμενοι που ταχύτατα θα πρέπει να μεταφέρονται απ’ τον έναν τόπο εκμετάλλευσης στον άλλο; Μα μήπως δεν είμαστε όλοι εμείς, υποχρεωμένοι να μετακινούμαστε για ώρες εντός της μητρόπολης σε αποστάσεις χιλιομέτρων από το σπίτι στην δουλειά, από το σχολείο στο φροντιστήριο, από οπουδήποτε υποχρεωνόμαστε να βρεθούμε προς οπουδήποτε επιλέγουμε να είμαστε; Μήπως δεν είμαστε εμείς σε όλες τις εκφάνσεις της καπιταλιστικής μας υστερίας; Νευρικοί κατσούφηδες εργαζόμενοι το πρωί, αλλοπαρμένοι στον παραμυθένιο κόσμο της κατανάλωσης αγοραστές το απόγευμα, ανέμελοι και αεράτοι στις ημιφωτισμένες αίθουσες της αποβλάκωσης καταναγκαστικά διασκευαζόμενοι το βράδυ;
Τι είναι όμως και οι μετακινήσεις μας για να ζητάμε την απελευθέρωση τους;
Οι μετακινήσεις μας δεν είναι ελεύθερες όχι μόνο γιατί πρέπει να τις πληρώνουμε. Δεν είναι ελεύθερες γιατί το ποιοι είμαστε και που πάμε, παρακολουθείται και καταγράφεται. Δεν είναι ελεύθερες γιατί οι διαχειριστές των μέσων μεταφοράς μπορούν να ανοίξουν και να κλείσουν τις εισόδους και τις εξόδους όποτε αυτοί θέλουν, χρησιμοποιώντας τες είτε σαν μέσο εξυπηρέτησης της οικονομίας, είτε σαν μέσο καταστολής μέσω της απαγόρευσης της μετακίνησης. Δεν είναι καν προϊόν ελεύθερης βούλησης. Στις περισσότερες των περιπτώσεων αναγκαζόμαστε να μετακινούμαστε για να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες της εργασίας, των συναλλαγών και του εμπορίου μετατρέποντας έτσι τους εαυτούς μας από ταξιδιώτες σε ζωντανές αποσκευές-εμπορεύματα.
Είναι λοιπόν χρήσιμο να καταλάβουμε πως ένα μεγάλο κομμάτι της ελευθερίας μας εναπόκειται στην επιλογή του λόγου, του τρόπου και του τόπου μετακίνησής μας. Είναι ο ζωτικός μας χώρος και όσο πιο γρήγορα τον καταλάβουμε (με την έννοια της κατάληψης και όχι της κατανόησης ) τόσο πιο ελεύθεροι θα είμαστε. Αυτός είναι και ο λόγος που εδώ και καιρό σε κάθε σχεδόν γειτονιά, σαμποτάρονται τα νέα ακυρωτικά μηχανήματα εντός λεωφορείων και σταθμών του μετρό, με τους ελεγκτές εκτός από πρόστιμα να εισπράττουν και φάπες.
Τα εργαλεία μας είναι ζεστά κι ακονισμένα:
Δείχνουμε αλληλεγγύη σε όσους δέχονται την βία των ελεγκτών και τους αντιμετωπίζουμε από κοινού.
Ακυρώνουμε στην πράξη τα ακυρωτικά μηχανήματα