…για τους πρόσφυγες πολέμου, τους οικονομικούς μετανάστες, τη στρατηγική “ανθρωπιστικής” εξόντωσής τους, την αλληλεγγύη.
1. το ελληνικό κράτος εξάγει κι αυτό πόλεμο:
στην κλίμακα που του αναλογεί – σαν κρίσιμος καπιταλιστικός παράγοντας της λεκάνης της Μεσογείου και νοτιοανατολικό σύνορο της Eυρώπης. Με τρόπο άμεσο (βλέπε στρατιωτικές αποστολές στο Αφγανιστάν) ή έμμεσο (προσφορά εδάφους, υλικοτεχνικών υποδομών και λοιπών εξυπηρετήσεων σε μέλη του ΝΑΤΟ κ.α.), προσαρμόζεται στα νέα γεωπολιτικά δεδομένα, ενισχύει τις στρατηγικές του συμμαχίες, φιλοδοξώντας στην απόσπαση μεγαλύτερης λείας από κάθε μέτωπο πολέμου ο οποίος διεξάγεται από τους “σύγχρονους δημοκρατικούς σταυροφόρους”, Η.Π.Α. και ευρωπαϊκά κράτη.
Αποτέλεσμα: ξεριζωμοί, λεηλασίες, θάνατος.
2. το ελληνικό κράτος ενισχύει τις οχυρώσεις του και σπέρνει το θάνατο:
από τα ναρκοπέδια και το φράχτη του Έβρου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή “κέντρα φιλοξενίας”, την ενίσχυση της Frontex, τα κέντρα διαλογής (hot spots), τις στρατιωτικές και ναυτικές περιπολίες, μέχρι τις κάθε μορφής επαναπροωθήσεις, ο εχθρός που στοχοποιείται είναι συγκεκριμένος: όλες και όλοι οι μετανάστες εκείνοι, που εκβιάζονται να εγκαταλείψουν τους τόπους τους εξαιτίας των επιθετικών πολιτικών της “πολιτισμένης δύσης”: επεκτατικοί πόλεμοι, χρηματοδότηση και οπλισμός δικτατορικών καθεστώτων, εκμετάλλευση τοπικών πλουτοπαραγωγικών πηγών, πρόκληση περιβαλλοντικών καταστροφών. Η στοχοποίηση του εχθρού αποβλέπει είτε στην εκμετάλλευση, είτε στην εξόντωσή του. Η αυστηρότητα των συνόρων, δεν είναι παρά μια στρόφυγγα, που ανοιγοκλείνει κατά το δοκούν των καπιταλιστικών συμφερόντων.
Στα ιδεώδη των δημοκρατικών δυτικών “παραδείσων” ξεχειλίζει ο θάνατος.
3. ο κρατικός ανθρωπισμός διαιρεί και πολλαπλασιάζει το ρατσισμό:
αρχικά τους λοιδορούσαν αποκαλώντας τους “λαθρομετανάστες” και έχαιραν όλοι της ίδιας τραγικής αντιμετώπισης: εγκληματοποίηση, ρατσισμός, ταπείνωση, εκμετάλλευση, βία, εγκλεισμός, “ανεξιχνίαστοι” θάνατοι, στυγνές δολοφονίες. Έπειτα συνέχισαν, βαφτίζοντάς τους “παράτυπους μετανάστες”. Τέλος ο διαχωρισμός τους σε πρόσφυγες (που θα “εξυπηρετηθούν”) και οικονομικούς μετανάστες (που θα επαναπροωθηθούν!), έρχεται να ολοκληρώσει τη στρατηγική εκμηδένισης της αξίας της ίδιας της ζωής για τον “ξένο”. Αυτό που μετράει δεν είναι η εξαθλίωση, η φτώχεια και ο πόλεμος, που αναγκάζει τους ανθρώπους να εκτοπίζονται βίαια, αλλά η καταγωγή, τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά και η οικονομική κατάστασή τους. Από τη μία οι “νόμιμοι”, “ευκατάστατοι”, “καθαροί”, πρόσφυγες πολέμου, Σύροι, από την άλλη οι “βρώμικοι”, “απολίτιστοι”, “επικίνδυνοι” οικονομικοί μετανάστες.
Ο ανθρωπισμός του κράτους, βρωμάει καιροσκοπισμό, στρατηγικό συμφέρον και γεννά νέες μορφές κεκαλυμμένου ρατσισμού.
4. ο κοινωνικός εκφασισμός και ανθρωπισμός συνυπάρχουν ειρηνικά:
δεν παραβλέπουμε, πλάι στους γνωστούς φασίστες, τον διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό εκείνων που αλληθωρίζουν, κατηγορώντας τους μετανάστες για τα δεινά της δικής τους ζωής. Που σπεύδουν να τους εκμεταλλευτούν κλέβοντας τους κι αισχροκερδώντας στις ανάγκες τους. Την ίδια στιγμή, γνωρίζουμε ότι πλάι σε όποια εκδήλωση (ανιδιοτελούς ή όχι) ανθρωπισμού, καλύπτονται πρόσκαιρα και μερικά οι ανάγκες πολύ περιορισμένων σε αριθμό μεταναστών, ενώ ταυτόχρονα, τρέφεται το άλλοθι των πολιτικών εκείνων που παράγουν ανισότητες, εκμετάλλευση και γεννούν το θάνατο. Εδραιώνεται η ανισότητα ενώ διευρύνονται οι αποστάσεις ανάμεσα σ’ εκείνους κι εκείνες που μπορούν και δίνουν και όσους και όσες αδυνατούν και δέχονται.
+1. η αλληλεγγύη ως σχέση ζωντανή, ριζοσπαστική, μεταξύ ίσων, απέναντι στη συνθήκη επιταχυνόμενης κυριαρχικής βαρβαρότητας, επιτίθεται σε κάθε μορφή καταπίεσης.
Ενάντια στους διαχωρισμούς μεταξύ ντόπιων, προσφύγων και οικονομικών μεταναστών που επιβάλλει η κυριαρχία, η αλληλεγγύη μας στις τάξεις των καταπιεσμένων, παραμένει αδιαίρετη, αδιαμεσολάβητη κι αδιαπραγμάτευτη.
Ενάντια σε κράτος, ρατσισμό και κάθε (αυτ)απάτη θεσμικού ανθρωπισμού προτάσσουμε την αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη, προοπτική χειραφέτησης για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας.