Κείμενο:
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ, ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ, ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΣΩΤΗΡΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΙ Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ! ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ;
Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι ο μεγαλύτερος “πολιτικός κίνδυνος” είναι η παραίτηση από την ίδια τη ζωή, τα προβλήματα, τις αγωνίες και τις επιθυμίες μας και η ανάθεσή της διαχείρισης της, στους ειδικούς: πολιτικάντηδες, δημοσιογράφους, μεγαλοεπιχειρηματίες, σωτήρες πατριώτες!
Δεν κινδυνεύουμε με την αποχή από τις εκλογές! Αντίθετα, κινδυνεύουμε από τη συμμετοχή μας σ’ αυτές και την ψήφο στους κάθε λογής αφεντάδες!
Γιατί η ψήφος, είναι η πιο ξεκάθαρη επιβεβαίωση της αδυναμίας μας να καταλάβουμε, ότι η ζωή μας είναι μονάχα δική μας υπόθεση και κανενός άλλου!
Απαξίωση των εκλογών, σημαίνει απαξίωση της ανάθεσης! Και απαξίωση της ανάθεσης, σημαίνει κατάργηση της κυριαρχίας των επίδοξων διαχειριστών της ζωής μας! Και είναι αυτό το σημείο που εμφανίζεται η προοπτική για ουσιαστική αλλαγή της καθημερινότητας, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των επιλογών μας και, τελικά, της ίδιας μας της ζωής!
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΟΥΤΕ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ. ΑΠΛΑ ΘΩΡΑΚΙΖΕΤΑΙ!
ή ΑΛΛΙΩΣ, ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΘΕ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΟΙΟ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ, ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ, ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΖΩΗ!
Πόσο αφελής μπορεί να είναι κανείς για να πιστεύει πραγματικά, ότι ψηφίζοντας μία φορά κάθε τέσσερα (κάθε πέντε πλέον!) χρόνια, μπορεί με κάποιο έστω τρόπο να αλλάξει τα πράγματα; Αυτή η ψευδαίσθηση συμμετοχής, πόσο πολύ μπορεί να δημιουργεί άλλοθι για την απραξία και τη συνενοχή όλων όσων βλέπουν τη βαρβαρότητα να θεριεύει και νιώθουν πως έκαναν το χρέος τους στις εκλογές, μεμψιμοιρώντας μπροστά στην τηλεόραση την άδική τους μοίρα;
Αριστερές, Δεξιές, Κεντρώες, Ακροδεξιές, Νεοναζί και κάθε λογής κυβερνήσεις, ζητούν διαρκώς “νωπές λαϊκές εντολές”, για να νομιμοποιήσουν τη βαρβαρότητα που εγκαθιδρύουν ολοένα και σκληρότερα!
Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κανείς και να ψηφίζει “παραδοσιακά” αυτό που ψήφιζε η οικογένειά του, χωρίς να γνωρίζει γιατί;
Πόσο ανόητος είναι εκείνος που ψηφίζει για να τιμωρήσει την εξουσία, ενώ ψηφίζοντας τη νομιμοποιεί, τιμωρώντας μονάχα τον εαυτό του;
Πόσο αφελής είναι ο καθένας που πιστεύει ότι το πρόβλημα είναι αν θα έχει δεξιό ή αριστερό αφεντικό πάνω από το κεφάλι του και όχι η ίδια η ύπαρξη του αφεντικού;
Πόσο γελοίος είναι εκείνος που ψηφίζει φασίστες για να σπάσει πλάκα, ενώ η ώρα που θα σπάσουν οι φασίστες τα δικά του κόκκαλα δε θ’ αργήσει…
Πόσο βαθιά νυχτωμένος παραμένει εκείνος που φιλοδοξεί να τη βολέψει με μια θεσούλα στην καβάτζα, από το δήμαρχο που έγλειφε τους τελευταίους μήνες;
Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα λοιπόν, τότε σίγουρα θα ήταν παράνομες ή καλύτερα, οι εκλογές δεν είναι παράνομες γιατί μπορούν στα σίγουρα να κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα για τους καταπιεσμένους.
ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΗΝ (ΑΥΤΟ)ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΑΣ ΣΚΕΨΗ
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΘΝΟΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΡΗΤΟΡΕΙΑ ΑΠ’ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ
ΚΑΜΙΑ ΨΗΦΟΣ – ΚΑΜΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ
Οι καιροί ανέκαθεν πρότασσαν την κριτική σκέψη ως σημείο εκκίνησης στο δρόμο για την ελευθερία. Στεκόμαστε εχθρικά απέναντι σε κάθε μορφή ανάθεσης. Παραμένουμε επιθετικοί απέναντι σε κάθε ρητορική που προσπαθεί να παρουσιάσει εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους ως ανθρώπους με κοινά συμφέροντα, κάτω από την ταυτότητα του έθνους και του πατριωτισμού! Θα το πούμε ξανά: δε θέλουμε να έχουμε τίποτα κοινό με όλους εκείνους που προσπαθούν να ορίζουν τις ζωές μας! Καμία γλώσσα, κανένα χρώμα δέρματος, καμία παράδοση, καμία εντοπιότητα δε μας συνδέει σε κανένα επίπεδο με όλους εκείνους που οργανώνουν καθημερινά τη φτώχεια, παράγουν ανισότητες, εντείνουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Δε θα ψηφίσουμε ούτε θα κλείσουμε φιλικά το μάτι προς εναλλακτικές κατευθύνσεις (σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα, βλέπε ΣΥΡΙΖΑ και γύρω) που τάχα οι καιροί προστάζουν. Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για την εκλογική διαδικασία στο σύνολό της ανεξαρτήτως αποχρώσεως.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥ
ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΦΥΙΑ
Πέρα από την εναντίωση στην ατομική παραίτηση του ψηφοφόρου, στεκόμαστε εξίσου ενάντιοι στην παθητική αποχή: στο γενικευμένο εκείνο σνομπάρισμα της πολιτικής, που ενοποιεί δεξιούς κι αριστερούς (τάχα ανένταχτους) ριζοσπάστες, στα χαρακώματα των καναπέδων.
Θα το πούμε απλά: η αποχή μόνη της, δε μπορεί και δεν έχει νόημα, αν οι ίδιοι οι απέχοντες δεν αποφασίσουν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους. Αν για τον καθένα, η αποχή δεν είναι παρά η αφετηρία για δράση κι όχι η κορύφωση της πολιτικής πράξης όπως συνηθίζεται.
Και τι να κάνουμε λοιπόν (;) θα ρωτήσει κανείς. Η απάντηση για μας είναι “να περπατήσουμε στους δρόμους που ανοίγει η συλλογική μας ευφυΐα”. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν απαντήσεις έτοιμες να δώσει κανείς. Αν το αίτημα είναι κοινό, και αφορά στην προσπάθεια για περισσότερη κοινωνική και ατομική ελευθερία, ο δρόμος ανοίγει προχωρώντας και ανοίγει συλλογικά.
ΟΥΤΕ ΔΗΜΑΡΧΟΙ, ΟΥΤΕ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ
ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
Δεν έχουμε καθολικές απαντήσεις για το τι θα πρέπει ο καθένας να κάνει. Δεν προτείνουμε κάποιο μεγαλεπήβολο πολιτικό πρόγραμμα, γιατί δεν πιστεύουμε ότι πρέπει να υπάρχει κάτι τέτοιο.
Είμαστε εδώ, γιατί συνεχίζουμε να πιστεύουμε πεισματικά σ’ έναν καλύτερο κόσμο και προς αυτή την κατεύθυνση προσπαθούμε συλλογικά.
Γιατί εγκαταλείψαμε τον κόσμο της τηλεόρασης και του καναπέ, εναντιωθήκαμε στις λογικές της ματαιότητας, δεν πιστέψαμε ποτέ στο θάνατο των ιδεών όπως ευαγγελίζονται οι κυρίαρχοι, γιατί οι ιδέες μας στροβιλίζονται ζωντανές μέσα στις πράξεις μας και οι πράξεις μας συναντιόνται μ’ αυτές και τις μεταμορφώνουν.
Δεν έχουμε να πείσουμε κάποιον για κάτι για το οποίο δεν πείθεται, από τις δικές του εμπειρίες, από τη δική του καθημερινότητα: από αυτή που δεν μπορεί να κρύψει τις κυρίαρχες ανισότητες, τον κανιβαλισμό που θεριεύει παντού γύρω του.
Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε σε πείσμα των καιρών, ενάντια σε πρόσωπα, μηχανισμούς, θεσμούς, καθημερινές συνήθειες και πρακτικές, που εξυψώνουν την ασημαντότητα, τον ατομισμό, τον ανταγωνισμό, τις κοινωνικές διακρίσεις ενάντια σε καθετί διαφορετικό.
Βρισκόμαστε σε κάθε τόπο που κυριαρχεί η εξουσία και αρθρώνουμε ποικίλες μορφές αντιστάσεων. Κινητοποιούμε τη φαντασία μας αυτοοργανωμένα και ακηδεμόνευτα, αναζητώντας νέους τρόπους: τρόπους για να κατανοούμε καλύτερα την πραγματικότητα γύρω μας, η οποία οργανώνεται με ολοένα και περισσότερο περίπλοκο τρόπο σκόπιμα, παράγοντας διαρκώς αποκλεισμούς.
Συναντιόμαστε και αγωνιζόμαστε στους χώρους εργασίας μας και τα ακηδεμόνευτα σωματεία βάσης. Στις συνελεύσεις γειτονιάς και τις πλατείες. Στα σχολεία, στις αυλές και στις τάξεις. Στα πανεπιστήμια. Στους αυτοοργανωμένους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους. Στις καταλήψεις και τα στέκια. Στους δρόμους και σε κάθε μορφή κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, που μοιράζονται την αγωνία, το πάθος και την πίστη στη δυνατότητα ενός κόσμου ισότητας κι ελευθερίας.
Υγ: και για όποιον συνεχίζει ν’ αμφιβάλει, ποιούς πραγματικά εξυπηρετεί και ωφελεί το εκλογικό σύστημα, θα αρκεστούμε να του θυμίσουμε όσα θα όφειλε να θυμάται:
μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, πολυνομοσχέδια, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών και τσάκισμα ασφαλιστικών ταμείων, μαζικές απολύσεις (χωρίς αποζημιώσεις), εκτόξευση ανεργίας, εξαϋλώσεις βασικών μισθών και συντάξεων, κατάργηση δώρων, επιδρομές νέων φόρων, άμεσα και έμμεσα χαράτσια, ελαστικοποίηση και επισφάλεια εργασίας, μερική απασχόληση, περικοπές κρατικών χρηματοδοτήσεων σε κοινωνικές υπηρεσίες και παροχές (συρρίκνωση νοσοκομείων, συγχωνεύσεις σχολείων) αλλεπάλληλες συγκυβερνήσεις δεξιάς-κέντρου-ακροδεξιάς, άνοδος νεοναζισμου, κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών…
Όλα τα παραπάνω, ψηφίστηκαν! Συνεννοηθήκαμε τώρα;!.