Κυριακή 1η του Φλεβάρη και μια από τις πολύχρωμα αχρωμάτιστες θεαματικές δράσεις των “πολιτικά ουδέτερων” atenistas, τους έσυρε στις γειτονιές μας. Το όνομα αυτής, “Από την Κοκκινιά ως τα Βούρλα, μια ποδηλατάδα στα κομμάτια της ιστορίας, τα προσφυγικά, το μπλόκο, τα Βούρλα, ο βιομηχανικός Πειραιάς”…
Θα υπογραμμίσουμε, από τη μεριά μας, πολιτικά και χρωματισμένα, ορισμένα σημεία –γεγονότα, που επιμένουμε να ανασύρουμε από τη (βιωματική μας) μνήμη ως προϋπόθεση αντίστασης στην επικινδυνότητα της αποχαύνωσης. Και καθώς η μνήμη συγκροτεί συνείδηση (πόσο μάλλον η ιστορική συλλογική μνήμη που εκκινεί από τόπους όπως αυτός της μάντρας της Κοκκινιάς) δε μπορεί να αφήνεται να αλέθεται στο μύλο του θεάματος.
Να μιλήσουμε λοιπόν, για ουδετερότητες και δράσεις…
Αντί εισαγωγής: οι atenistas ιδρύθηκαν από το δημοσιογράφο Δημήτρη Ρηγόπουλο, του γνωστού “αχρωμάτιστου” free press Lifo , ο οποίος αρθρογραφεί και στην επίσης “ουδέτερη” πολιτική εφημερίδα Καθημερινή. Συνιδρυτής του “κινήματος”, ο blogger Τάσος Χαλκιόπουλος, γνωστός στους αντίστοιχους κύκλους, από το blog athensville, το οποίο ασχολείται με ζητήματα που αφορούν την αθηναϊκή μητρόπολη και το πώς θα μπορούσε αυτή να γίνει “καθαρότερη” σε κάθε επίπεδο (εννοώντας απουσία διαδηλώσεων, καταλήψεων, ανεπιθύμητων μεταναστών και άλλων κοινωνικών ομάδων).
Οι atenistas, ως “κίνημα”, με όχημα την περίπτωση του κέντρου της Αθήνας, φιλοδοξούν να κεφαλαιοποιήσουν την παραδοσιακή βλακεία της εθελούσιας προσφοράς απλήρωτης εργασίας, στην προοπτική πάντοτε της ενίσχυσης της οικονομικής δύναμης, της εξουσίας και των συμφερόντων, της εκάστοτε πολιτικής κυριαρχίας.
Για να μη φαντάζει μονάχα ως υπόθεση εργασίας η παραπάνω διατύπωση, συνεχίζουμε:
1
Η τυραννία της (αθηναϊκής) μητρόπολης συγκροτείται από δομικά χαρακτηριστικά που αφορούν τόσο στην οργάνωση του δομημένου περιβάλλοντος (σε επίπεδο κλίμακας, πυκνότητας, κεντρικότητας, τυπολογιών κατοίκισης, εύρους και ποιότητας αδόμητων χώρων, δικτύων (μετα)κίνησης, φυσικού περιβάλλοντος) όσο και της ποιότητας κάθε μορφής σχέσεων που διαγράφονται στο εσωτερικό της και συσχετίζονται διαλεκτικά μαζί της. Ο πλούτος και η δυναμική αυτής της διαλεκτικής, προφανώς και δεν μπορεί να καταναλωθεί σε πρακτικές για πεζοδρόμια χωρίς τσίχλες, τοίχους φρεσκοβαμμένους και γλάστρες μεγαλύτερου μεγέθους στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια. Πρακτικές που προτείνουν οι atenistas ως εύρος και δυνατότητα μετασχηματιστικής παρέμβασης στην πόλη και την κοινωνική πραγματικότητα εν γένει.
2
Σε προέκταση της παραπάνω αντίληψης περί καθαρ(ι)ότητας ως πρόταγμα προς την κοινωνική χειραφέτηση και την ελεύθερη πόλη, προκρίνεται από τους atenistas η ενίσχυση της παρουσίας των εμπορικών υπερκαταστημάτων τύπου Mall στο κέντρο της πόλης. Το πρόβλημα της πόλης φαντάζει κατ’ αυτό τον τρόπο να είναι η απουσία νέων ναών κατανάλωσης, στη φετιχ εκδοχή τους, τύπου mall. Δεν αναγνωρίζονται ως προβληματικά σημεία της οργάνωσης του χώρου της πόλης και των δραστηριοτήτων που λαμβάνουν χώρα σ’ αυτήν άλλα, παρά η αδυναμία να καταναλώνεις ελεύθερα σε μεγάλες ποσότητες, σε αποστειρωμένα και επιτηρούμενα περιβάλλοντα. Σε τόπους όπου οι εργαζόμενοι αγωνιούν να επιβιώσουν σε ειδικά καθεστώτα εντατικής εκμετάλλευσης ευέλικτων ωραρίων, απελπιστικών αμοιβών, και αποπνικτικής πειθαρχίας. Δεν διερωτώνται σε κανένα επίπεδο, στην εναλλακτική πιθανότητα να υπάρξει στην υποψήφια θέση κάθε νέου mall, ένας τόπος διαφορετικός.
3
Δυο μέρες πριν την 2η επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα, η αγωνία των atenistas τους έσπρωξε ξανά στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας να καθαρίσουν τους τοίχους της πόλης από κάθε πολιτική αφίσα που καλούσε σε κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο κέντρο της πόλης, ενάντια στην κατασταλτική κτηνωδία. Η αχρωμάτιστη πολιτικά παρέμβαση διατρανώνεται.
4
Οι θιασώτες των “χαμογελαστών εθελοντών των Ολυμπιακών αγώνων” της Αθήνας 2004, παρέβλεψαν ν’ αναφερθούν οποιαδήποτε στιγμή στις παράπλευρες απώλειες που αποσιωπούσε (ή νομιμοποιούσε ηθικά) η “χαμογελαστή αφέλεια”: στους δεκάδες νεκρούς και τραυματίες των ολυμπιακών εργοταξίων, στις συνθήκες εντατικής εκμετάλλευσης ντόπιου και ξένου εργατικού δυναμικού, στα σκάνδαλα των μιζών εργολάβων και συμβάσεων, τις υπερβάσεις προϋπολογισμών που θα συνεχίζουμε να πληρώνουμε με κάθε κόστος για χρόνια.
5
Η πλειοψηφία των ΜΜΕ, κανάλια, εφημερίδες, ραδιοφωνικοί σταθμοί, πριμοδότησαν και συνεχίζουν να διαφημίζουν υποστηρικτικά, κάθε δράση της εν’ λόγω παρέας, η οποία δε διστάζει από μεριάς της, να εισπράττει αντίστοιχες χορηγίες, διαφημίζοντας η ίδια με τη σειρά της, τηλεοπτικούς σταθμούς και μεγαλοπαράγοντες. Η δεδηλωμένη της συμπάθεια στο έργο της δημαρχίας του ακατονόμαστου πρασίνου (βλέπε Καμίνη και όσα δεινά συνεπάγεται) και η διαρκής επίκληση σε αυστηρότερες πρακτικές – πολιτικές αστυνόμευσης, ελέγχου κι επιτήρησης του χώρου της πόλης μας, απαλλάσσει από την κατάθεση κάθε άλλου επιχειρήματος…
6
Επιτομή της ουδέτερης πολιτικά και αχρωμάτιστης τοποθέτησης ωστόσο, δε μπορεί παρά να συγκροτεί η θέση των atenistas ότι το μνημόνιο αποτελεί μια αναγκαιότητα αφενός, μα και μια “ευκαιρία για τη χώρα” κατά βάθος, αφετέρου. Χωρίς σχόλια.
Αντί επιλόγου: γράφουμε τα παραπάνω, καθώς “ευχάριστες εκπλήξεις” τέτοιων επισκέψεων στις γειτονιές μας, δεν μας προκαλούν φιλόξενα συναισθήματα. Όχι για άλλο λόγο, μα γιατί η “βλακεία”, ιδίως στους καιρούς που ζούμε, είναι από ανυπόφορη έως προκλητική.
Αυτά και άλλα πολλά θα μπορούσαμε να γράφουμε για τις πρακτικές των ακτιβιστών atenistas όπως αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται, αλλά είμαστε κι εμείς υποκείμενα της πράξης (αν και δεν την κατανοούμε ξέχωρα από τη θεωρία)… επί των έργων λοιπόν, οι τοίχοι της Κοκκινιάς τους υποδέχτηκαν με χρώματα και ζέση…
Εις το επανιδείν…
Υγ: Όσον αφορά στους αφελείς ή μη, υποστηρικτές, “φίλους”, συμμετέχοντες, καλοπροαίρετους, ενεργούς συμμετέχοντες των δράσεων, με κάθε ευγένεια θα σημειώσουμε ότι η αχρωματοψία διαφέρει του αχρωμάτιστου και κάθε “απολιτίκ” στάση, εγείρει αντίσταση.
