Από το Χαϊδάρι μέχρι και τα Χανιά, κατάληψη παντού σε κάθε γειτονιά

Αναδημοσίευση από το σάιτ της κατάληψης Παππουτσάδικο (Χαϊδάρι) :

Την Τρίτη 13/6 στις 7:30 το απόγευμα, πραγματοποιήθηκε πορεία για την υπεράσπιση των καταλήψεων και για την υπεράσπιση του Παπουτσάδικου, που ξεκίνησε από το μπασκετάκι της Ιεράς Οδού (Αγ.Μαρίνα), κινήθηκε μέσα στα στενά του Χαϊδαρίου και την οδό Καραϊσκάκη και κατέληξε στην κατάληψη. Η πορεία διοργανώθηκε «στόμα-στόμα» και συμμετείχαν καταληψίες, σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες. Κατά την διάρκεια της πορείας γράφτηκαν συνθήματα στους τοίχους της πόλης, πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκαν περίπου 1000 κείμενα για την πρόσφατη δημοσίευση της εισαγγελικής παραγγελίας για εκκένωση της κατάληψής μας. Στο τέλος της πορείας πραγματοποιήθηκε μικροφωνική στην πλατεία απέναντι από την κατάληψη για περίπου 2 ώρες.
Για άλλη μία φορά, η ανταπόκριση από τον κόσμο της γειτονιάς και τους/τις περαστικές ήταν πολύ θετική… Δεν τελειώσαμε. Συνεχίζουμε, και όπως έχουμε ξαναπεί «Το παπουτσάδικο ήταν είναι και θα είναι εδώ…»

φωτογραφίες από την πορεία

Μερικά από τα συνθήματα που φωνάχτηκαν:

  • μπάτσοι αφεντικά / ρουφιάνοι εισαγγελείς / μέσα στις καταλήψεις μας / δεν θα μπει κανείς
  • στις καταλήψεις ζούμε / ντόπιοι και μετανάστες / κόντρα σε ιδιοκτήτες / αφέντες και δυνάστες
  • από το Χαϊδάρι / μέχρι και τα Χανιά / κατάληψη παντού / σε κάθε γειτονιά
  • φυλακές 3ου βαθμού / και στις καταλήψεις ντου / με την μάσκα δημοκράτη / και προφίλ αριστερού
  • 10, 100, χιλιάδες καταλήψεις / ενάντια σ’ έναν κόσμο οργανωμένης σήψης
  • ίδια είναι τ’ αφεντικά / δεξιά κι αριστερά
  • όλα είναι δικά μας / και όλα είναι κλεμμένα / κατάληψη σε βίλες / κι εγκαταλελειμμένα

Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:

ΤΟ ΠΑΠΟΥΤΣΑΔΙΚΟ ήταν, είναι και θα είναι εδώ. Είμαστε εδώ…

Την Τετάρτη 7/6, ένα δημοσίευμα του Ελεύθερου Τύπου από αστυνομικό συντάκτη, διακινήθηκε σε διάφορα μέσα και ιστοσελίδες αντίστοιχου πολιτικού προσανατολισμού. Το αρχικό δημοσίευμα αλλά και όσα ακολούθησαν, γκρίνιαζε για «άλλη μία εισαγγελική παραγγελία που έπεσε στο κενό». Εισαγγελική παραγγελία που αφορούσε την εκκένωση τριών κατειλημμένων κτιρίων που ανήκουν σε ιδιώτες, μεταξύ αυτών και της κατάληψης Παπουτσάδικο. Αλλά πέρα από αυτά που οι ενσυνείδητοι λειτουργοί του τύπου και των αρχών λένε, έχει μια σημασία να δούμε τι κρύβεται πίσω από τις γραμμές και τι δεν λέγεται από τα ίδια ενσυνείδητα τσιράκια[1].

Ένα από αυτά, είναι το ποιόν αυτού του θεάτρου του παραλόγου. Του θεάτρου, όπου κάποιοι δεξιοί υπερασπιστές της νομιμότητας ασκούν πιέσεις στους αριστερό-ψεκασμένους υπερασπιστές της νομιμότητας, που στο ενεργητικό τους μετράνε ήδη αρκετές εκκενώσεις καταλήψεων. Που ξεσπιτώνουν μετανάστες και πρόσφυγες γιατί «θα έπρεπε να βρίσκονται σε οργανωμένους χώρους[2]». Παιχνίδια ισχύος και εντυπώσεων ανάμεσα στα στρατόπεδα αυτών, που έτσι κι αλλιώς, πάντα παίζουν πάνω στις πλάτες μας. Είτε πρόκειται για την επιβίωση και την καθημερινότητά μας, είτε πρόκειται για τις καταλήψεις και κάθε πρακτική που δημιουργεί αναχώματα στα κοινά τους σχέδια. Και πάντα, με την αμέριστη βοήθεια των τσιρακιών τους, τους δημοσιογράφους, τους εισαγγελείς, τους μπάτσους.

Ένα άλλο σημείο για το οποίο ξεστομίζουν κορώνες χαρακτήρες σαν τον συγκεκριμένο συντάκτη (όπως για παράδειγμα ο συνάδελφός του ο Πορτοσάλτε), είναι το γεγονός ότι το κτίριο του Παπουτσάδικου – αλλά και οι άλλες δύο αναφερόμενες καταλήψεις – ανήκει σε ιδιώτες. Κορώνες για τους «καλούς» επιχειρηματίες, για το πώς το συμφέρον μας «ταυτίζεται» με τα συμφέροντά τους, για το πώς πρέπει να τους λέμε κι ευχαριστώ που μας δίνουν δουλειές. Αλλά τι να περιμένει κανείς από τα τσιράκια. Πάντα θα προσπαθούν να μας πείσουν ότι η δουλικότητα που εκείνοι υιοθετούν, θα πρέπει να είναι ο κανόνας για όλους εμάς.

Εμείς, και όλοι-όλες σαν εμάς, δεν οφείλουμε τίποτα σε τύπους σαν τους Λολοσίδηδες, στους οποίους ανήκει το κτίριο του Παπουτσάδικου. Δεν οφείλουμε τίποτα σε αυτούς που από την δεκαετία του ’50 (στο δικό μας κτίριο) μέχρι και σήμερα (σε άλλο εργοστάσιο) ξεζουμίζουν τους εργάτες τους. Που μέσα στο δικό τους εργοστάσιο, αλλά και στα υπόλοιπα εργοστάσια παπουτσιών του Χαϊδαρίου, τόσοι και τόσες εργάτριες τσάκισαν τα χέρια και τα πνευμόνια τους. Που σήμερα, με τα φράγκα που έβγαλαν και βγάζουν από την εκμετάλλευση της εργασίας τόσων, αυτοί που δεν δούλεψαν ποτέ στην ζωή τους, γυρνάνε γύρω γύρω τις φάτσες τους σε lifestyle περιοδικά και σε events της κοσμικής Αθήνας. Που ενώ το κτίριο του Παπουτσάδικου το είχαν παρατημένο να σαπίζει για χρόνια, δεν αντέχουν στην ιδέα ότι στην «δική τους» περιουσία υπάρχουν τύποι και τύπες σαν εμάς, χωρίς εκείνοι να βγάζουν κέρδος. Γι’ αυτό φαγώθηκαν εδώ και τέσσερα χρόνια και μας κόβουν συνέχεια το ρεύμα. Γι’ αυτό σπεύσανε να πάνε στους εισαγγελείς όταν ο αριστερό-ψεκασμένος, πρώην Πασόκος, υποστράτηγος, υπουργός Τόσκας, τους άνοιξε την πόρτα λέγοντας ότι το υπουργείο του θα ανταποκριθεί σε προσφυγές ιδιωτών που τα κτίριά τους τελούν υπό κατάληψη.

Και μέσα σε όλα αυτά, τα τσιράκια κάθε είδους επιμελώς αποφεύγουν να αναφέρουν ότι το κτίριο του Παπουτσάδικου, είναι δεσμευμένο[3] από τον Δήμο. Ότι αν εκκενωθεί, δεν θα μπορεί να το κάνει κανείς απολύτως τίποτα. Όπως ακριβώς γινόταν και πριν μπούμε εμείς να το καταλάβουμε. Επιμελώς χρησιμοποιούν και κοινοποιούν ό,τι τους συμφέρει, όπως ακριβώς κάνουν πάντα οι ρουφιάνοι. Γιατί αν κοιτάξει κανείς με λίγη προσοχή τα δημοσιεύματα, θα δει ότι οι «έγκριτοι», ενσυνείδητοι συντάκτες, αναφέρουν ότι το Παπουτσάδικο ανήκει σε ιδιώτες, αλλά αργότερα το τοποθετούν στην λίστα των δημοσίων κατειλημμένων κτιρίων. Με τον ίδιο τρόπο ο Δήμος Χαϊδαρίου, αυτά τα έξι χρόνια, είτε με τις διακοπές ρευματοδότησης, είτε με τις τωρινές κινήσεις των ιδιοκτητών και των θεσμών που δουλεύουν για πάρτη τους, επιμελώς παριστάνει ότι το ζήτημα δεν τον αφορά. Εμείς όμως, επειδή δεν συνηθίζουμε να κρύβουμε τα λόγια μας, έχουμε να πούμε ότι για οτιδήποτε συμβεί στο Παπουτσάδικο, ευθύνη έχουν όλοι οι παραπάνω. Μηδενός εξαιρουμένου. Γιατί το κτίριο αυτό είναι κομμάτι αυτής της πόλης. Είναι δικός μας χώρος, δημόσιος χώρος. Κόντρα στην εμπορευματοποίηση και την υποτίμηση των ζωών μας. Ενάντια σε κάθε λογής φασίστες και τσιράκια των αφεντικών.

Τέλος, δεν γίνεται να μην σταθούμε στην αναφορά του δημοσιεύματος στις «πληροφορίες ότι στο Παπουτσάδικο δεν γίνονται ιδιαίτερες δραστηριότητες». Όχι γιατί μας πατάει κάποιον κάλο, αλλά γιατί και αυτή η αναφορά χρειάζεται μια μικρή «μετάφραση». Πρόκειται για την στρατηγική του ψεύδους, που αποτελεί πάγια τακτική δημιουργίας κλίματος για να δικαιολογούνται οι εκκενώσεις των καταλήψεων. Οι δεξιό-ψεκασμένοι των προηγούμενων χρόνων χρησιμοποιούσαν την στρατηγική των «εστιών ανομίας», οι σημερινοί αριστερό-ψεκασμένοι χρησιμοποιούν την στρατηγική των «αχρησιμοποίητων κτιρίων». Ο καθένας με τις καταβολές του.

Εμείς για όλα αυτά έχουμε να πούμε τα εξής. Είναι γεγονός ότι ο πόλεμος φθοράς με τις διακοπές ρεύματος, έχει δυσκολέψει την ζωή μας στο Παπουτσάδικο. Αλλά, το να μην έχουμε ρεύμα δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε εδώ. Σημαίνει απλώς ότι δεν μας βλέπουν τα «μάτια» τους, οι ρουφιάνοι, έμμισθοι ή μη. Γιατί εμείς τις Δευτέρες κάνουμε συνελεύσεις κανονικά, τις Τρίτες συναντιόμαστε και συζητάμε ή ακούμε μουσικές, μέσα στο Παπουτσάδικο ή στις πλατείες και τα μπασκετάκια της πόλης μας, τα Σαββατοκύριακα και τις υπόλοιπες μέρες κάνουμε προπονήσεις στον πρώτο όροφο, εργασίες συντήρησης και αναστήλωσης του κτιρίου, περνάμε τις ελεύθερες ώρες μας στο Παπουτσάδικο συζητώντας, οργανώνοντας δράσεις, συναυλίες, εκδηλώσεις, διακινώντας τα βιβλία μας, συναντώντας τους γείτονές μας.

Αυτό φαίνεται να μην έχουν καταλάβει καλά. Ότι εμείς είμαστε παιδιά αυτής της γειτονιάς, παιδιά αυτών που δούλεψαν στα παπουτσάδικα και στα νταμάρια της περιοχής, παιδιά αυτών που έχουν μάθει να αντιπαλεύουν τις δυσκολίες. Ότι εμείς ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εδώ. Με ή χωρίς ρεύμα, με ή χωρίς αυτό το κτίριο. Εμάς γνωρίζει η γειτονιά, κάποιους και κάποιες από μικρά παιδιά. Εμάς βλέπει καθημερινά στο Χαϊδάρι. Εμάς ρωτάει γιατί οι ντόπιοι Συριζαίοι νομίζουν ότι έχουν πρόσωπο να κυκλοφορούν στην γειτονιά. Εμάς ρωτάει τι θέλουν οι ασφαλίτες και γυρνάνε γύρω γύρω. Εμάς ρωτάει για το τι πάθανε όλοι αυτοί και μας απειλούν. Δεν φοβάται εμάς, αυτούς και τις προθέσεις τους φοβάται. Εμείς είμαστε εδώ, είμαστε στην δικιά μας γειτονιά. Αυτοί – ιδιοκτήτες, δημοσιογράφοι, εισαγγελείς, μπάτσοι – είναι από αλλού. Για να δούμε, ποιοι θα φύγουν πρώτοι;…

 

[1] Λίγο να ξέρει κανείς τις έννοιες των λέξεων αυτών, ειδικά τις έννοιες που έχουν αποδοθεί από την κοινωνική κουλτούρα περιοχών όπως οι εργατικές γειτονιές της Δυτικής Αθήνας της οποίας παιδιά είμαστε κι εμείς, αντιλαμβάνεται ότι τα τσιράκια είναι «εξ ορισμού» και κατά συνείδηση προσκολλημένα στα αφεντικά τους, κατά συνείδηση χαρακτήρες ασύμβατοι με την αξιοπρέπεια.

[2] Ο Τόσκας με την λέξη «οργάνωση» εννοεί τον στρατιωτικό-αστυνομικό έλεγχο, την απουσία υποδομών, τα συρματοπλέγματα, τα σκουλικιασμένα συσσίτια των ΜΚΟ, την γκετοποίηση και τον αποκλεισμό.

[3] Όταν ένα ακίνητο είναι δεσμευμένο προς απαλλοτρίωση από το δημόσιο, είναι σαν να μπαίνει στον «πάγο». Η δέσμευση μπορεί να ισχύει για πολλά χρόνια και μέχρι να αποζημιωθούν οι ιδιοκτήτες ή το δημόσιο να αποσυρθεί από την δέσμευση, κανείς από τους δύο δεν μπορεί να κάνει τίποτα με το κτίριο.

Δημοσιεύθηκε στη Αλληλεγγύη, Αναδημοσιεύσεις | Ετικέτες: , , | Σχολιάστε

Μοτοπορεία για τα “εργατικά ατυχήματα” στις περιοχές του Πειραιά, Πέμπτη 18/5

Mοτοπορεία για τα λεγόμενα “εργατικά ατυχήματα”, με επικέντρωση στον κλάδο των courier-delivery-εξωτερικών, πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Πέμπτης 18/5, σε κεντρικούς δρόμους και πλατείες του Κορυδαλλού, της Νίκαιας και του Κερατσινίου: Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ελευθερίου Βενιζέλου, Ταξιαρχών, Πλ. Μέμου, Πλ. Ελευθερίας, Διαμαντίδη, Πλ. Κρήνης, Ελλησπόντου, Πλ. Κουμπάκη (πρώην Σπάθας), Γρ. Λαμπράκη, Πλ. Νίκης, Παύλου Φύσσα (πρώην Τσαλδάρη), Σαλαμίνος, Σμύρνης, Ελ. Βενιζέλου, Λωφ. Δημοκρατίας, Πλ. Λαού. Με συνθήματα, τρικάκια, σημαίες και στάσεις σε πλατείες για μοίρασμα κειμένων και εφημερίδων σε ντελιβεράδες και κατοίκους, τοποθέτηση πανό, αναγραφή συνθημάτων.

 
 

Την μοτοπορεία συνδιοργάνωσαν οι τοπικές αυτοοργανωμένες συλλογικότητες Pasamontana (Κορυδαλλός), Εργατική Πτέρυγα (Κορυδαλλός), Μπλόκο στην Εξουσία (Νίκαια), Ρεσάλτο (Κερατσίνι), Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας, με τη συμμετοχή συντρόφων του ΣΒΕΟΔ. 

 

 
 

Η κάθε τοπική συλλογικότητα είχε αναλάβει την τοποθέτηση των πανό και το μοίρασμα του δικού της κειμένου στην περιοχή της. Το ΣΒΕΟΔ συμμετείχε με τρικάκια και εφημερίδες που αναφέρονταν στην απεργιακή κινητοποίηση που καλεί στις 25 Μάη και στο πλαίσιό της.

  
Το κάλεσμα για την απεργία:  http://sveod.gr/
 
Η εφημερίδα Ρελαντί – απεργιακό φύλλο: http://sveod.gr/2017/04/12/relantiapergiako/
 
 
 
 

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΧΩΡΟ

 ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ

 
 
 

Τα κείμενα των συλλογικοτήτων: 

 
 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

Δημοσιεύθηκε στη Παρεμβάσεις | Ετικέτες: , , , , | Σχολιάστε

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΑΣΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ

Συνέχεια

Δημοσιεύθηκε στη Παρεμβάσεις | Ετικέτες: , , | Σχολιάστε

ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΕΛΕΓΧΟΥ

Το σχέδιο αναδιάρθρωσης του ΟΑΣΑ περιλαμβάνει πάμπολλες ρυθμίσεις και “φρέσκες νέες ιδέες” για την πάταξη της «λαθρεπιβίβασης» και τον έλεγχο των επιβατών: περιστρεφόμενες μπάρες και είσοδος μόνο από την μπροστινή πόρτα στα λεωφορεία, σημεία ελέγχου στην είσοδο και την έξοδο των σταθμών του μετρό, σώμα ελεγκτών με τη συμμετοχή της αστυνομίας, αλλά και κάμερες μέσα κι έξω από βαγόνια του μετρό και τα λεωφορεία.

Διαμορφώνεται έτσι εάν περιβάλλον εντατικού ελέγχου και καταγραφής της καθημερινότητας μας, με τις μετακινήσεις μας να αποτελούν εκτός από εμπόρευμα και έναν όγκο δεδομένων προς καταγραφή για κάθε πιθανή εκμετάλλευση.

Για όποιον λοιπόν τολμήσει να σκεφτεί να μην πληρώσει την τιμή της μετακίνησης (που θα αυξάνει ανάλογα του μήκους της διαδρομής) τον περιμένει ένας στρατός ρουφιάνων (με σήμα και χωρίς)-τοποτηρητών στην γη της αγίας επικύρωσης του εισιτήριου, έτοιμος να κυνηγήσει και να τιμωρήσει όποιον πέσει στο θανάσιμο αμάρτημα της “λαθρεπιβίβασης” (η μνήμη του δολοφονημένου Θανάση Καναούτη στο Περιστέρι για ένα εισιτήριο σε τρόλεϊ είναι πάντα ζωντανή) και φυσικά το απόλυτο αξεσουάρ κάθε εξουσίας που σέβεται τον εαυτό της: κάμερες.

Ποιο είναι όμως αυτό το περίφημο σώμα των (λαθρ)επιβατών που το κράτος θέλει τόσο να καθυποτάξει; Μα μήπως δεν είναι οι χιλιάδες εργαζόμενοι που ταχύτατα θα πρέπει να μεταφέρονται απ’ τον έναν τόπο εκμετάλλευσης στον άλλο; Μα μήπως δεν είμαστε όλοι εμείς, υποχρεωμένοι να μετακινούμαστε για ώρες εντός της μητρόπολης σε αποστάσεις χιλιομέτρων από το σπίτι στην δουλειά, από το σχολείο στο φροντιστήριο, από οπουδήποτε υποχρεωνόμαστε να βρεθούμε προς οπουδήποτε επιλέγουμε να είμαστε; Μήπως δεν είμαστε εμείς σε όλες τις εκφάνσεις της καπιταλιστικής μας υστερίας; Νευρικοί κατσούφηδες εργαζόμενοι το πρωί, αλλοπαρμένοι στον παραμυθένιο κόσμο της κατανάλωσης αγοραστές το απόγευμα, ανέμελοι και αεράτοι στις ημιφωτισμένες αίθουσες της αποβλάκωσης καταναγκαστικά διασκευαζόμενοι το βράδυ;

Τι είναι όμως και οι μετακινήσεις μας για να ζητάμε την απελευθέρωση τους;

Οι μετακινήσεις μας δεν είναι ελεύθερες όχι μόνο γιατί πρέπει να τις πληρώνουμε. Δεν είναι ελεύθερες γιατί το ποιοι είμαστε και που πάμε, παρακολουθείται και καταγράφεται. Δεν είναι ελεύθερες γιατί οι διαχειριστές των μέσων μεταφοράς μπορούν να ανοίξουν και να κλείσουν τις εισόδους και τις εξόδους όποτε αυτοί θέλουν, χρησιμοποιώντας τες είτε σαν μέσο εξυπηρέτησης της οικονομίας, είτε σαν μέσο καταστολής μέσω της απαγόρευσης της μετακίνησης. Δεν είναι καν προϊόν ελεύθερης βούλησης. Στις περισσότερες των περιπτώσεων αναγκαζόμαστε να μετακινούμαστε για να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες της εργασίας, των συναλλαγών και του εμπορίου μετατρέποντας έτσι τους εαυτούς μας από ταξιδιώτες σε ζωντανές αποσκευές-εμπορεύματα.

Είναι λοιπόν χρήσιμο να καταλάβουμε πως ένα μεγάλο κομμάτι της ελευθερίας μας εναπόκειται στην επιλογή του λόγου, του τρόπου και του τόπου μετακίνησής μας. Είναι ο ζωτικός μας χώρος και όσο πιο γρήγορα τον καταλάβουμε (με την έννοια της κατάληψης και όχι της κατανόησης ) τόσο πιο ελεύθεροι θα είμαστε. Αυτός είναι και ο λόγος που εδώ και καιρό σε κάθε σχεδόν γειτονιά, σαμποτάρονται τα νέα ακυρωτικά μηχανήματα εντός λεωφορείων και σταθμών του μετρό, με τους ελεγκτές εκτός από πρόστιμα να εισπράττουν και φάπες.

Τα εργαλεία μας είναι ζεστά κι ακονισμένα:

Δείχνουμε αλληλεγγύη σε όσους δέχονται την βία των ελεγκτών και τους αντιμετωπίζουμε από κοινού.

Ακυρώνουμε στην πράξη τα ακυρωτικά μηχανήματα

 

Δημοσιεύθηκε στη Αφίσες | Ετικέτες: , | Σχολιάστε

Κείμενο που μοιράζεται αυτές τις μέρες στις γειτονιές της Νίκαιας

Με αφορμή την ανακοίνωση έλευσης μεταναστών/ προσφύγων μαθητών σε δημοτικά σχολεία των περιοχών μας από το στρατόπεδο του Σχιστού, αλλά και τις φασιστοεπιτροπές γονέων – κατοίκων που σε ευθεία συνεργασία με τους δολοφόνους της χρυσής αυγής ξέρασαν το ξενοφοβικό και ρατσιστικό τους δηλητήριο στο Πέραμα, αλλά και τις φασίζουσες αντιδράσεις στο Κερατσίνι, ξεκαθαρίζουμε τα εξής:
ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΗΝ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΟΥΣ
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ – ΝΤΟΠΙΟΥΣ – ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με όλους αυτούς που κυνηγημένοι από τους πολέμους ή την οικονομική λεηλασία των περιοχών τους από τους κυρίαρχους, ή ακόμα και ορμώμενοι από την επιλογή τους να μετακινηθούν, έχουν βρεθεί να προσπαθούν να επιβιώσουν στις γειτονιές μας ή στις παρυφές τους, αόρατοι από την κοινωνία, εκτοπισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων (που μόνο κατ’ ευφημισμό μπορούν να ονομαστούν «δομές φιλοξενίας»).
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με όσες και όσους βρίσκονται στους δρόμους του αγώνα, με όσους και όσες απαιτούν πρόσβαση στην γνώση, σε κρατικές δομές ή αλλού, με όρους που δεν οδηγούν στην περιθωριοποίησή τους με τακτικές που θυμίζουν απαρτχάιντ (βλ. χωριστές τάξεις για πρόσφυγες, χωριστά διαλείμματα κοκ.).
ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ
Αντιμετωπίζουν την κρατική καταστολή, τον στρατωνισμό, τις «μανωλάδες», τις δολοφονίες και τους ξυλοδαρμούς από τους φασίστες και τον ρατσισμό της κοινωνίας που επιδιώκει να τους εκμεταλλευτεί όσο περισσότερο μπορεί και παράλληλα να επιδείξει φιλανθρωπικά αισθήματα, μοιράζοντας τρόφιμα ή ρούχα που δεν χρειάζεται. Μια πρακτική που τελικά εντείνει τους κυρίαρχους διαχωρισμούς αντί να τους υπερβαίνει, που επιβεβαιώνει την αίσθηση ανωτερότητας «αυτού που έχει» απέναντι σε «αυτόν που χρειάζεται», αντί να χτίζει γέφυρες μεταξύ των καταπιεσμένων.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΜΙΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΩΣ ΙΣΗ ΠΡΟΣ ΙΣΟ
Δεν επιλέγουμε στις παρούσες συνθήκες να επεκταθούμε στο λόγο μας για τον κρατικό θεσμό της εκπαίδευσης. Θεσμό που σαν στόχο του έχει να δημιουργήσει πιστούς υπηκόους συντήρησης και αναπαραγωγής ενός συστήματος καταπίεσης, εκμετάλλευσης και διαχωρισμών.
Επιλέγουμε να αγωνιστούμε από κοινού για ελευθερία αλλά και για την όποια επιλογή των προσφύγων και των μεταναστών να ενταχθούν σε δομές ή θεσμούς, ανεξάρτητα με το αν αυτοί αποτελούν μέρος της διαρκούς αντιπαράθεσής μας.
ΚΙ ΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΘΕΙ ΕΜΠΟΔΙΟ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ
Η όποια απόπειρα εκδήλωσης πρακτικών αποκλεισμού ή διαχωρισμού από επίσημους φορείς ή ρατσιστικές-ξενοφοβικές ομαδοποιήσεις θα αντιμετωπιστεί ως φασιστική πρακτική και θα λάβει την ανάλογη αντιμετώπιση.
Η ΝΙΚΑΙΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ
ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

μπλόκο στην εξουσία 

 το αρχείο (1)

Δημοσιεύθηκε στη Uncategorized | Σχολιάστε